Een deelneemster in een workshop vermeldt dat ze zich zo onzichtbaar voelt.
Prompt hinnikt een ruin in een paar boxen van ons vandaan. Daar gaan we maar eens voorstaan. Ze vertelt dat collega’s haar alleen weten te vinden voor vervelende karweitjes en als zij eens een gunst wil vragen is er niemand thuis met gevolg veel frustratie.
De ponyruin wordt in de rijbak geleidt. Terwijl de deelneemster verder uit de doeken doet hoe het er bij haar aan toe gaat, loopt de pony van ons weg en gaat in de hoek van de bak met zijn achterwerk naar ons toe staan. Een herkenbaar gevoel? Ja, nogal. De pony draalt daar wat en lijkt met ons niets van doen te willen hebben.
Vervolgens gaan we aan de slag met allerlei oefeningen om bij de deelnemers meer aanwezigheid in hun eigen energie op gang te brengen. Op moment dat de deelnemers daarin steeds meer slagen, besluit de pony toch maar af en toe bij ons te komen kijken. Terwijl wij onze oefeningen doen, blijft hij iedere keer langer. Dan wordt duidelijk dat hijzelf vooral afhaakt en ervoor kiest het contact te verbreken. Als we dat uitspreken, reageert de pony met uitgebreid gapen ten teken van herkenning. Dan komt hij echt naar ons toe en blijft bij ons staan. Hij bleek zelf last van onzichtbaarheid te hebben en gaf ons het inzicht hoe je dit kunt veranderen.
De deelnemers hebben allerlei aspecten van onzichtbaarheid ervaren en krijgen oefeningen mee naar huis. Op die manier lukt het hen steeds beter om bij situaties te blijven, ook als deze in eerste instantie niet zo prettig lijkt. De deelneemster zelf heeft uiteindelijk promotie gekregen en kan nu echt leuke klussen doen.
Terug naar cases.